जापान अनुभव

- प्रकाश पन्त 'प्रतिराेध' एउटा साथीले ठट्याैली पारामा मुस्कुराउँदै भन्दै थिए 'विदेश लुट्नु पर्छ' । त्यतिखेर म चुपचाप सुन्दै थिएँ । एकछिन हाँसो फैलिएको माहाेललाई शान्त पार्दै अर्का मित्र आक्रोश पोख्दै कुर्लीए । के लुट्छस विदेश ? हामीले विदेश लुटेका छैनाैं, उल्टै विदेशले हामी जस्ता लाखाै युवाको जवानी लुटिरहेको छ । कति मर्मस्पर्शी र सत्यता थियो त्याे भनाइमा । साँच्चै हामीले के लुटेका छाैं र विदेश ? हामी जस्ता युवाको जवानी लुट्दैछ विदेशले । बहत्तर घण्टा न निद्रा न भोक न थकाई कैयाैं पीडा मन भित्र गुम्स्याएर रात दिन नभनी मेशिनको तालमा मेशिन जस्तै वनेर चल्नु पर्ने कति कष्टकर र कारुणीक छ विदेश ! घरदेशमा रहेका अाफ्नाे परिवार, साथीभाइ अाफन्त अनि सिंगाे देशको असीम याद छाति भित्र सजाएर काममा जाेतिएका छाैं ।  साथीभाई, घर परिवार, आफन्त, आमा बाबु अनि बाल बच्चा र श्रीमान श्रीमतीको न्यानो काख लुटेको छ व...

– धन बहादुर आले भर्खर जापान आउँदा १ वर्षको शुल्क र ६ महिनाको कोठाभाडा नेपालबाटै तिरिएको थियो, त्यति फिक्री भएन । काम दु:ख भए पनि पाइएकै थियो, कमाइ राम्रै थियो, हातमा आइफोन आएको थियो । २ लाख जति कमाई हुन्थ्यो, फोनको बिल र तेइकी बाहेक तिर्नु केहि पर्दैनथ्यो । नपढेनी ४ वर्ष जापानमा यहि औसतमा कमाउन पाए त जापान बस्नै पर्दैन, कमाएर नेपाल जान्छु भन्ने सोंच आयो। पढाइमा ध्यान गएन। जापान आएको ६ महिना बित्यो। फाट्ट-फुट्ट बोल्न सकिने भैयो । हिरागाना-काताकाना बाहेक अन्य बेसिक पढाइका कुरामा त्यति ध्यान गएन, अब पढाइमा खान्जीको अभ्यासको बोझ थपियो। रात-दिन काम गरेर आएर थलिएको शरीर,  एयर-कन्डिसनरयुक्त कक्षाकोठामा निन्द्रा नलागेर के लागोस त ? मेरा लागि बस्ने कोठा ससुराली र कक्षाकोठा घर जस्तो भैसकेको थियो । अब कोठाभाडा आफै तिर्नुपर्ने भो, गाक्कोको होस्टेल महँगो लाग्न थाल्यो, कोठा खोज्नु पर्यो । अब पह...

पैसा, पैसा, पैसा । हरेक कुरामा यही पैसाकै जरुरत पर्नेरहेछ । जन्मनका लागि पनि पैसा, बाँच्नका लागि पनि पैसा अनि मर्नका लागि पनि पैसा । बडो नराम्रो बस्तु रहेछ यो पैसा भन्ने कुरा । लिन पनि झण्झट अनि दिन पनि, पैसाकै कारण एक छाक खाएरै टार्नुपर्नेको पीडा, पैसाकै कारण मानिसका आधारभूत आवश्यकता पूरा गर्न नसक्नुका पिडा, पैसाकै कारण आफ्नै परिवारबाट अलग्गिनुपर्नेको पिडा, आफ्नै देशमा, आफ्नै माटोमा पसिना बगाउने रहर हुँदाहुँदै पनि संसारभर छरिएर रहेका देशहरुलाई आजिवन कर्मभूमी बनाउनुपर्ने पिडा बोकेका ति बाध्यताहरुमा जेलिएका हजारौ नेपाली दाजुभाई दिदीबहिनीहरु मध्येको एक 'म' । सन् २०१६ अप्रिल महिनाको अन्तिम साता । 'जापानको भिषा' टाँसिएको पासपोर्ट हातपर्दा खुशी जति थिएँ दुखी त्यतिनै । मन दोहोरो चलिरहेजस्तो लाग्थ्यो । एक मन सोच्थ्यो उता पुगेपछि घरको आर्थिक स्थिती सुर्धाछु, भाई बहिनीहरुलाई राम्रो स्कुल पढाउँछु...

हिजो राती छिरेको सेभेन इलाभेनको काम सकेर बाहिर निस्किएँ । घडिमा साडे ५ बजिरहेको थियो । म्याकडोनल्डमा किनेको बर्गर झोलामै थियो, भेण्डिङ मेसिनबाट कफी झारेर स्टेशन नजिकैको पार्कमा बसेर खाने तरखरमै थिएँ मोबाइलको घण्टि बजिहाल्यो । नेपालदेखि फोन आएको रहेछ, 'नेपालमा त उज्यालो नै भैसकेको छैन, किन आएछ यति विहानै फोन?' भन्ने सोचें, मोवाल थिचिएर आएको हो कि जस्तो पनि लाग्यो । हतार हतार उठाएँ, मैले हेलो भन्न नपाउँदै "सन्चै छस् बाबु ?" भन्ने आवाज सुने, आमाको । "म सन्चै छु आमा, तपाईंलाई कस्तो छ ? किन यति विहानै फोन गर्नुभएको?" भनेर सोधें । सपनामा मलाई देख्नुभएछ, बिउँझेपछि मलाई केही नराम्रो भयो कि भन्ने डरले फोन गर्नुभएको रहेछ । आमाको माया न हो । म आँफु आरामै रहेको र सबैकुरा सकुसल रहेको बताएपछि अलि ढुक्क हुनुभयो । "सुतिराखेको होलास्, डिस्टर्व भयो होला है ?" आमाले सोध्नुभयो । हैन आमा भर्खर कामबाट फर्...

भित्रपट्टी जाली अनि सिसा, बलियो फलामे ग्रिल बलियो सटरले बारेर बनेको पक्की पसल होस् या घरमा जतिनै ताल्चा मारेर गार्ड राखे पनि दिनदहाडै चोरी हुनसक्ने हाम्रो देश नेपालमा पसले बिनाको पसलको कल्पनासम्म पनि गर्न सकिँदैन। जतिसुकै बलियो चाबी लगाए पनि फोरेरै छाड्छन चोरहरुले । त्यसैले देउताको मूर्तिसमेत फलामे बारले छेकेर ताल्चा ठोकेको देखिन्छ । तर अति विकसित जापानमा यस्ता पसले बिनाका पसलहरु अझै पनि थुप्रै ठाउँमा देख्न पाइन्छ । सुन्दा अचम्म लाग्ला, तर यहाँ शहरबाट ५–१० मिनेट जति भित्री बस्तीहरुमा पैदल हिँड्ने हो भने पनि मान्छे हिँड्ने बाटोहरुमा, आलु, गोलभेडा, फलफूल लगायत धेरै तरकारी, लुगा, विद्युतीय सामान आदि इत्यादी सामानहरु बिक्रीका लागि राखिएका हुन्छन् । यस्ता पसलमा न कुनै सटर हुन्छ, न कोही पसले नै । मात्र किनेर लानेहरुको लागि प्लास्टिकका झोला अनि पैसा राख्ने खुत्रुके राखिएको हुन्छ। यी माथ...